"Choose Your Prison" to drugi album, założonego w 2005 Shivers Addiction. Debiutancki "Nobody's Land" ukazał się w 2010. Widać więc, że Włosi nie spieszą się z wydawaniem swojej muzyki i spokojnie pracują nad kompozycjami, stawiając na ilość nie na jakość.
Blasting powerviolence / grind from the UK. This track is from "Still Pissed", their second discography collection all of their splits and singles, as well as their full length albums!
Słowo się rzekło, mustang u tipi. Zgodnie z tym, co zapowiadałem pod koniec recenzji "EP No.1" przyszedł czas na zapoznanie się z kolejnym wydawnictwem kwartetu z Pleszewa, który jest równocześnie debiutanckim album długogrającym, chociaż po prawdzie trwa tylko 6 minut dłużej od
Finally! Long awaited new album from merciless thrash metal monsters AGGRAVATOR out on September 19th, through Dead Center prods! Wait for no more no less but kick ass thrash metal madness, made in pure old-school way!
Tytuł może być z lekka mylący, ponieważ płyta trwa ponad 43 minuty, czyli tyle ile średnio trwają tzw. albumy pełnowymiarowe. Również brzmieniu nie można nic zarzucić. Ta pozycja figuruje jednak w dyskografii grupy jako mini-album i tego się trzymajmy, choć tak po prawdzie w tym przypadku klasyfikacja wydawnictwa nie ma żadnego wpływu na jakość muzyki.
Prezentowana płyta to drugie pełnoczasowe wydawnictwo w dorobku bydgoskiego zespołu. Zawiera 15 utworów trwających łącznie prawie 55 minut. W nagraniu płyty wzięli gościnny udział Szymon “Cebul” Priebe (Egoistic), Piotr "Dreadrock" Wiśniewski (Unborn Suffer) i Adam “Addy” Langowski (Deathinition).
Tytuł albumu w pełni odzwierciedla jego zawartość. Jest to album bezpośredni i szczery do bólu. Bez żadnych hamulców wywlekane są na wierzch choroby współczesnego świata, które niczym komórki nowotworowe należałoby wyciąć, wypalić, potraktować chemioterapią. Czternaście celnych ciosów
Jest sobie pewien periodyk, który ma interesującą rubrykę przedstawiającą projekty mało jeszcze znane, ale mające spory potencjał, aby zatrząść sceną nie tylko Polską. W tej to rubryce zaprezentowany został krakowski The Gentle Art Of Cooking People i prezentacja zaciekawiła mnie na tyle, że zapragnąłem zakupić debiutancki album grupy noszący wszystko mówiący tytuł "O" ... albo "0" ... albo "Zero"... albo"Null"... albo "Nemo". Jak zwał, tak zwał, najważniejsze jest to, że
Seven Main Sins to zespół pochodzący z Ełku i założony w 2005 roku. Kilka miesięcy po rozpoczęciu działalności grupa nagrała w olsztyńskim studiu Selani debiutanckie demo. Niestety koleje losu sprawiły, że przez następne kilka lat projekt trwał w zawieszeniu i dopiero w 2012 roku
Thy Worshiper to już swego rodzaju instytucja na naszej, i nie tylko, scenie. Zespół, który od początku swego istnienia poszukiwał swojej drogi, przełamywał schematy i nie dawał się wtrącić w sztywno określone ramy gatunkowe. Zespół, który na przestrzeni lat dorobił się swojego własnego stylu i formuły, w unikalny sposób łącząc elementy folku, czy też neo-folku, pogaństwa oraz black
Prezentowany materiał został skomponowany przez Ivara Bjørnsona (ENSLAVED) i Einara Selvika (WARDRUNA) na prośbę organizatorów obchodów 200-lecia konstytucji Norweskiej. Rok później Skuggsja zaprezentowała się publiczności festiwalu Roadburn. Pozytywny odbiór muzyki oraz płynące zewsząd zapytania, zachęciły Norwegów do wydania efektów swojej współpracy na
Éohum blends the most gruesome with the cleanest of black and doom metal to create hypnotic riffs with seducing French Horn. Founded by Jeremy Perkins (guitar) who birthed the band from a poetic project, their second release Ealdfaeder' sees the return of Annie Perreault (French Horn/Flute), Sylvain Dumont (Guitar), Barrie Butler (Vocals) plus new comers Cesar Franco (bass) and Luca Belviso (drums) whom have made up the band up for over a year now. All are focused on the distinct grassroots of old school, very heavy progression that has flourished since last year to give way to a distinct path, sound and image with each member sharing common ground on the message, beliefs and ideas behind Éohum.
Uff, nie spodziewałem się tak trudnej przeprawy z muzyką Meksykanów. Wprawdzie początek wcale tego nie zapowiada, ale prawda jest taka, że te 37 minut dźwięków zawartych na albumie nie należy do kategorii łatwych i przyjemnych.
W ramach wstępu napisze krótko, że "Collapse in Agony" skopał mi tyłek. Po tym, jak zabrzmiały ostatnie dźwięki, potrzebowałem kilku chwil, aby dojść do siebie, tylko po to, aby ponownie wcisnąć Start w odtwarzaczu. Cymer, Charles i Daray nagrali death metalowy majstersztyk, zawierający znakomite, miażdżące riffy, epickie, lecz wyrażające strach i rozpacz solówki oraz kapitalne partie perkusji i współpracującego z nią basu. Głęboki, basowy, a zarazem wyraźny growl artykułuje kolejne teksty, których tematem przewodnim jest gatunek ludzki, jego jałowa egzystencja i nieuchronny upadek. Warstwę liryczną uzupełnia utrzymana głównie w średnich tempach, chociaż szybsze fragmenty też się pojawiają, muzyka budująca złowrogi, postapokaliptyczny klimat. Od pierwszych sekund pojawia się atmosfera niepokoju, odbierająca nadzieję na to, że przyszłość ludzkości rysuje się w jasnych barwach. Dźwiękami przestawione są obrazy świata ulegającego stopniowej zagładzie. Dawno nie słyszałem tak klimatycznego i przede wszystkim inteligentnego death metalu.
