Oj lubię od czasu do czasu posłuchać takich dźwięków, Dźwieków naładowanych takimi emocjami, że wywołują u mnie bliżej nieokreślny niepokój, lęk i żal, a równocześnie niosących ze sobą furie, złość i nienawiści. Dźwięków, które osaczają mnie i tłumią wszelką nadzieję i wiarę w cokolwiek.
Mocny album, z niesamowitym klimatem. Jeśli to wciąż black metal, to ja poprosze więcej.
Na Ministry zwróciłem uwagę dzięki nieodżałowanemu "Headbenagers Ball", kiedy w piękną niedzielną noc 1992 zoabczyłem teledysk do "N.W.O.". Pierwszy raz słyszałem taką muzykę. Przesterowany gitary, jeszcze dodatkowo podkręcone, mechaniczna perkusja, zsamplowany wokal. Od ponad 20 lat motyw gitarowy tego utworu siedzi mi w głowie. Cała płyta to połączenie metalu z industrialem i noisem. Przesterowane gitary, sample, podkręcona perkusja, zmiksowane wokale, krzyki pojedynczych ludzi i tłumu w tle. Dzisiaj to już nic nowego ale Ministry to właśnie prekursorzy takiego grania, którzy przedstawili tą muzykę szerszemu gronu. Dwa ostatnie utwory na płycie to już czysty industrial/noise.
Manowar wrócił do korzeni, ale nie mnie osądzać w jakim stylu. Na tej płycie nie uraczymy już bombastycznych, symfonicznych aranżacji. Muzyka zawarta na tym ostatnim na dzień dzisiejszy (celowo pomijam dwie ostatnie re-edycje) wydawnictwie kojarzy mi się z pierwszymi nagraniami niezłomnych wojowników heavy metalu. Tym razem jednak na pierwszy plan jest wystawiony bas, zarówno 4, jak i 8 strunowy i podoba mi się ten koncept. Nieliczne motywy klawiszowe są natomiast ukryte w tle. W rezultacie otrzymujemy dosyć surowe brzmienie. O tekstach nie wspominam gdyż tradycyjnie są o stali, mieczach, braterstwie, walce i umieraniu za metal czyli standard.
Aaaa nie wiedziałem, że... kawałek "El Gringo" to tytułowy utwór filmu o tym samym tytule.
Zaczyna się od "Call to Arms". Heavy metalowy hymn, w którym ilość słowa "fight" przekracza dozwolone normy zalecane przez Ministerstwo Zdrowia. Patetyczny refren o obronie królestwa, krew zaczyna szybciej krążyć, poziom adrenaliny wzrasta... I ...I nic... Następny patriotyczny "The Fight for Freedom" zaczyna się od plumkania... Temperatuar uczuć powoli zaczyna opadać, chociaż w połowie utworu do głosu dochodzą gitary i jeszcze ratują klimat. Kolejny operowy "Nessum Dorma" nie zmienia atmosfery. Później jednak następuje załamanie. Bezpłciowy "Sword in The Wind", dwa instrumentalne zapychacze i potworek "An American Trilogy" (WTF!!!). A potem, gdy już tracę nadzieje, następuje odbicie. Napięcie znowu rośnie, począwszy od "Warriors of the World United" aż po kończący "Fight Untill We Die", chociaż dla mnie płyta mogła by się skończyć na "House of Death". Panowie chyba nie do końca mieli pomysł na to wydawnictwo, ale i tak ich lubie i tę płytę w połowie też .
Koncertowy evergreen "Warriors of the World United"
Ha! W końcu Megadeth znów brzmi jak Megadeth. Oczywiście już "The System..." i "United..." wróciły mi wiarę w Dave & the Band, ale ta płyta cofneła mnie do starych czasów. Odnoszę wrażenie, że zawarte zostały tutaj wszystkie albo większość elementów z tych klasycznych płyt. Początek kojarzy mi się z "So far...so good...so what", potem gdzieś przewijają się zagrania wprost z "Rust in Peace" po to by zaraz usłyszeć coś co brzmi jakby z "Countdown...". Podoba mi się ta płyta, nóżka sama potupała, główka się pokiwała. Jest dobrze i oby więcej takich. I już bez eksperymentów proszę.
Chyba najszybszy, ale nie jedyny szybki kawałek na tej płycie.
Po dosyć eksperymentalnym i kontrowersyjnym "Risk" Megadeth, a właściwie Dave M postanowił wrócić do czasów kiedy Megadeth święcił największe tryumfy, Idea słuszna, ale chyba wykonanie trochę się z nią rozmineło. Nagranie sequela "Hangar 18" nie jest jednoznaczne z nagraniem "Rust in Peace II: The Return". Niestety, mnie ten album nie przekonuje, choć podobają mi się linie basu Dave'a E.
Klasyczny grind/death czyli móżdzek, flaki i inne przysmaki podane w posoce. Gdzieś tam w kostnicy wala się naszpikowane gwoździami ciało bez głowy, która zasiliła kolekcje martwych głów, a obok ucięta piłą spalinową ręką. Nad niezliczonymi ofiarami unosi się rój much. To rezultat szaleństwa zabijania wynikłego z bliskiego sąsiedztwa źródła zła. Przydałby się pogrzeb... Fani gatunku powinni być usatysfakcjonowani.
O tej płycie już chyba napisano wszystko i nie były to superlatywy. Sam
się zastanawiam dla kogo powstała ta płyta tzn. kto jest jej targetem.
Fani Lou Reed'a czy Metallici czy może obie grupy? To cholernie ciężka w
odbiorze.muzyka. Właśnie skończyłem ją słuchać i zdałem sobie sprawę
jak bardzo byłem skupiony przez te prawie 90 minut. Ale dzięki temu
wyłapałem kilka motywów, które przypadły mi do gusty np. "Dragon"
oraz takie, których panowie z Metallici raczej nie umieściliby na swoich
regularnych wydawnictwach. Nie jest to zły materiał ale ma kilka
mankamentów np.: jest zbyt długi, nie mogę się przekonać do
monodeklamacji Lou, jest kilka dłużyzn. Wydaje mi się, że panowie z
Metallici chcieli się sprawdzić w trochę innych klimatach a dla celów
marketingowych pojawiła się Metallica jako wykonawca. W każdym razie
wrócę do tej płyty za jakiś czas ponownie a poniżej utwór ją promujący,
chociaż wcale nie reprezentatywny.
Immolation to klasyka amerykańskiego death metalu, ale tak się złozyło, że nigdy nie miałem okazji poznać twórczości tej grupy. Do czasu... W jednym z numerów bodajże magazynu Musick Magazine przeczytałem z nimi wywiad i był to jeden z najciekawszych wywiadów jakie czytałem. Dobre pytania i wyważone, inteligentne odpowiedzi. Zachęcił mnie on do zapoznania się z ostatnim wydawnictwem "Kingdom of Conspiracy". Muzycznie to klasyczny amerykański death metal. Przeplatane średnie i szybie tempa, walec nisko zestrojonych gitar przeplatany solówkami i wgniatająca w posadzke sekcja rytmiczna. Do tego niski growl. Tekstowo album obraca się wokół takich zagadnień jak teorie spiskowe o grupie trzymającej władze, stopniowym ingerowaniu w wolność jednostki w imię bezepieczeństwa narodowego, politycznej i religijnej indoktrynacji. Czyli, ogólnie o tym z czym obecnie mają doczynienia obywatale tzn. krajów demokratycznych z USA na czele;). Poniżej tytułowy utwór:
Długo...zbyt długo zwlekałem z zaznajomieniem się z nową płytą Behemoth, ale kiedy CD w końcu wylądowało w moim odtwarzaczu i w słuchawkach popłynęły pierwsze dźwięki, zostałem "kupiony" przez Nergala i sp-e. Muzyka wbija w fotel i 44 minuty mijają jak z bicza (czarciego) strzelił. Mam uczucie jakbym był oplatany dźwiękami wydobywającymi się z głośników. Nie ma tu zbędnych fragmentów. Wszystkie elementy są dokładnie tam gdzie powinny być - gitary, bas, perkusja, rogi, wiolonczele czy kojarzące się z kultowym horrorem "Omen" chóry. Ale muzyka to tylko tło, bo to co ja odbieram za najważniejsze na tym wydawnictwie to treść. A płyta to jeden manifest dotyczący tego co w życiu najważniejsze - wolności. Żyj, myśl samodzielnie, obalaj dogmaty, pytaj, szukaj odpowiedzi, poddawaj w wątpliwość. Aby w pełni zrozumieć ten koncept trzeba usiąść i zagłębić się w teksty i komentarze do nich. Muzyka, grafika i treksty tworzą z tego wydawnictwa produkt kompletny. A ten cały Szatan? To tylko forma personifikacji pragnienia Człowieka do bycia wolnym.
