Po usłyszeniu wydanej w 2015 roku EP-ki Black Blood wyraziłem nadzieję, że nadchodzący album będzie co najmniej kontynuacją muzyki, którą miałem przyjemność usłyszeć na tym 3-utworowym wydawnictwie. Teraz, po spędzeniu kilku dni na słuchaniu Legacy, mogę stwierdzić, że tak się
Debiut Triagonal, przyznaję się bez bicia, nie wywarła na mnie dużego wrażenia. Dichotomy of Mind wydaje mi się trochę zbyt monotonny. Jednak w przypadku Dichotomy of Body ten mankament zniknął. Dwójka nie jest albumem łatwo wpadającym w ucho, ze względu na charakter dźwięków, jakie na nim są nagrane. Usłyszymy techniczną, ale nie przekombinowaną kombinację thrash i death metalu, utrzymana głównie w średnich tempach i z dominującymi rwanymi riffami. Właśnie niecodzienna praca gitary, generującej melodie wywołujące pewien rodzaju niepokoju i dyskomfortu, zwraca moją szczególną uwagę. Uczucia te pogłębia posępny nastrój bijący zarówno z muzyki, jak i tekstów.
Nie mając ambicji na wywracanie sceny rockowej do góry nogami, Devil nagrali album, który zapewnia słuchaczowi niecałe trzy kwadranse niczym nieskrępowanej zabawy i radochy.
Czwarty album zespołu z New Jersey to w moim prywatnym rankingu najlepsza płyta amerykanów. Każdy z dziewięciu utworów emanuje posępnym klimatem i niezmiennie od ponad 20 lat wywołuje u mnie ciarki, niezależnie czy są to szybkie, jadowite kompozycje pokroju Elimination i I hate, czy powolne, ciężkie, niemal doom metalowe Playing with Spiders/Skullkrusher i Who Tends the Fire, balladowy kawałek tytułowy czy też wywołujący grozę, zamykający płytę E.vil N.ever D.ies.
Podchodziłem do tej płyty bez specjalnego ciśnienia. Na półce przeleżała od dnia premiery, aż do teraz. Ostatecznie okazało się, że jest to całkiem dobry album, poza koszmarną okładką i oprawą graficzną, na którym są zarówno szybsze, prawie thrashowe fragmenty, jak i ciężkie, powolne momenty. Nie przeszkadza mi nawet długość krążka, który trwa prawie 80 minut. Nic nowego na niem nie usłyszymy, ba niektóre patenty kojarzą się z wcześniejszymi nagraniami, ale bądźmy szczerzy Panowie już nic nie muszą nowego wymyślać, swoje już dawno zrobili i teraz na luzie, który zresztą słychać, mogą nagrywać co im serce dyktuje.
Wolfkhan to projekt, który istnieje od 1994, ale dopiero 25 kwietnia tego roku ukazał się debiutancki album tego duetu, w którego skład wchodzą muzycy maczający swoje palce w takich zespołach jak Thy Worshiper i Misterium. Nie jest ekspertem, ale odnoszę wrażenie, że Cyber Necro Spirituals to najdziwniejsze dźwięki, jakie do tej pory wydał w swojej wytwórni Pan Krzysztof. W sumie tak właśnie płyta jest przedstawiana przez wydawcę. Muzyka Wolfkhan to hipnotyzujące, rytualne rytmy, wybuchające nagle przestery i sprzężenia, niepokojące gitary, elektronika, przepuszczane przez efekty, szepty, wściekłe krzyki oraz delikatne, eteryczne damskie wokale. Psychodeliczny, a zarazem mroczny klimat uzupełniają ocierające się o absurd, a także przepełnione specyficznym humorem polskie teksty. Chora i popieprzona muza, ale warto.
Gdyby ktoś zapytał mnie, czym jest ciężka muzyka, bez wahania puściłbym takiej osobie dziesiąty album Obituary. Gdyby dźwięki można było zmaterializować, to soczyste brzmienie tej płyty, niczym walec miażdżyłoby i wgniatało w podłoże wszystko na swojej drodze, a miarowe. motoryczne, potężne riffy, przemieliłyby na pył każdą napotkaną przeszkodę. Do tego dochodzi jedyny w swoim rodzaju, maniakalny, pełen wściekłości i furii zwierzęcy ryk Johna T. Trochę przeszkadzają mi, niektóre zbyt melodyjne solówki, ale cieszy zwyżkująca forma weteranów death metalu.
